Αντώνης Παπαδόπουλος o απόστολος της ιδέας του Αθλητισμού

Φώτο: Κατά την περίοδο 1954-55 ο Αντώνης ήταν αρχηγός της ποδοσφαιρικής ομάδας της "Ανόρθωσης" Αμμοχώστου. Η φωτογραφία είναι πριν από ένα αγώνα με την "Ομόνοια" Λευκωσίας.

Τριάντα δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του αείμνηστου Αντώνη Παπαδόπουλου, ενός ανθρώπου που αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη μεγάλη αγαπημένη του ΑΝΟΡΘΩΣΗ.
Κυριακή 2 Αυγούστου 1981, ο Αντώνης Παπαδόπουλος «έφυγε» από τη ζωή μετά από ξαφνικό καρδιακό επεισόδιο, στα 52 του χρόνια, αφήνοντας πίσω του μεγάλο πλήγμα αλλά συνάμα και μεγάλη παρακαταθήκη, τη μεγάλη του προσφορά στον Κυπριακό Αθλητισμό.

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Βαρώσι στις 26 Μαΐου 1929. Η παιδική του όμως ζωή διαδραματίστηκε σ’ ένα προάστιο της πόλης, στον Άγιο Μέμνονα. Εκεί ιερουργούσε ο πατέρας του ο παπα-Κωνσταντίνος Καούλας, εκεί έμενε η οικογένεια του, εκεί ανέπτυσσε όλη τη δραστηριότητα του το αεικίνητο παπαδοπαίδι. Η πρώτη επίσημη εμφάνιση του σαν αθλητής ήταν στους 32ους Παγκύπριους Σγώνες Στίβου που έγιναν στο στάδιο του Βαρωσιού από τις 17 μέχρι τις 20 Απριλίου 1947.

Το Φθινόπωρο του 1950 μπήκε στην Εθνική Ακαδημία Σωματικής Αγωγής και στους Πανελλήνιους του 1953 που έγιναν στην Αλεξανδρούπολη, ο Παπαδόπουλος ήταν ο σημαιοφόρος και αρχηγός της ομάδας της Α.Ε.Κ.

Την περίοδο 1954-1955 ήταν ο αρχηγός της ποδοσφαιρικής μας ομάδας στην οποία πρόσφερε αφιλοκερδώς πολλές υπηρεσίες. Ως ποδοσφαιριστής ήταν βιρτουόζος της μπάλας, ενώ και ως προπονητής έγραψε ένδοξες σελίδες στην μεγάλη ιστορία της «Μεγάλης Κυρίας». Στο πλάι του, από τα παιδικά του χρόνια, ήταν ο μεγάλος ήρωας και μεταθανάτια Επίτιμος Πρόεδρος της Ανορθώσεως, ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Μαζί έπαιζαν στην ομάδα του Γυμνασίου Αμμοχώστου και μαζί βρίσκονταν σε όλα τα παιχνίδια της ομάδας μας, ο ένας ως αθλητής και ο άλλος ως φίλαθλος. Μαζί φυσικά πολέμησαν και στον Εθνικοαπελευθερωτικό μας αγώνα 1955-59.

Τον Ιανουάριο του 1955 μυήθηκε στην ΕΟΚΑ κι εντάχθηκε στους κόλπους της Οργάνωσης με το ψευδώνυμο «Άγρας». Στις 23 Δεκεμβρίου 1955 βρετανοί στρατιώτες επέδρασαν στο οίκημα της «Ανόρθωσις» με κατάλογο ονομάτων στο χέρι. Φεύγοντας πήραν μαζί τους τον Αντώνη Παπαδόπουλο, τον Παύλο Παυλάκη (μετέπειτα Πρόεδρο της Ανόρθωσης) και μερικούς άλλους αγωνιστές. Στις 17 Ιανουαρίου 1956 ο Παπαδόπουλος κατέληξε στα κρατητήρια Κοκκινοτριμιθιάς. Στις 8 Σεπτεμβρίου 1956 απέδρασε και ανέβηκε στα βουνά ως αντάρτης. Στις 3 Μαρτίου 1957 ήταν η πιο οδυνηρή στιγμή της ζωής του, έξω από το  κρησφύγετο του Μαχαιρά. Ο Αντώνης ήταν μαζί με τον Αυξεντίου στο κρησφύγετο. Ο Σταυραετός τον διέταξε όπως και τους άλλους συναγωνιστές να βγουν έξω, συνελήφθηκαν και μεταφέρθηκαν στα μπουντρούμια της Αμμοχώστου, αφού είχαν ήδη γίνει μάρτυρες της ηρωικής θυσίας του Αυξεντίου.

Μετά το τέλος του αγώνα της ΕΟΚΑ ο Αντώνης Παπαδόπουλος συνέχισε την αθλητική και εκπαιδευτική του δράση και στις 8 Απριλίου 1969 ο Αντώνης Παπαδόπουλος διορίστηκε Προϊστάμενος Σωματικής Αγωγής.
Μετά την τραγωδία του 1974 και μέσα στη γενικότερη προσπάθεια για ανασυγκρότηση των ερειπίων, ο Αντώνης Παπαδόπουλος έγινε ο Απόστολος της Αθλητικής Ιδέας στην Κύπρο.

Το απόγευμα της Κυριακής 2 Αυγούστου 1981 και ενώ βρισκόταν με τον αδελφικό του φίλο Παύλο Παυλάκη και το γιό του ένιωσε ξαφνική αδιαθεσία. Λίγο αργότερα οι κτύποι της μεγάλης καρδιάς του σταμάτησαν  να χτυπούν για πάντα.

Η Ανόρθωσις Αμμοχώστου δεν ξεχνά τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, τον αθλητή Αντώνη Παπαδόπουλο και τιμά τη μνήμη του. Οι σημαίες της προσωρινής έδρας μας, που φέρει το όνομα του αείμνηστου Αντώνη Παπαδόπουλου θα κυματίσουν μεσίστιες καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, απονέμοντας έτσι φόρο τιμής στον μεγάλο δάσκαλο.

Παραθέτουμε πιο κάτω ένα άρθρο του αείμνηστου Κωνσταντίνου Ριρή για τον Αντώνη Παπαδόπουλο. 

Με πολλή συγκίνηση σταχυολογήσαμε από τις εφημερίδες του 1981 ( 2-5 Αυγούστου ) για τον βετεράνο Αντώνη Παπαδόπουλο και παραθέτουμε λίγα από τα πολλά που έχουν γραφεί τις μέρες εκείνες.

Βαρύ πλήγμα ο θάνατος του Αντώνη Παπαδόπουλου

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος πέθανε. Ο άνθρωπος που αφιέρωσε τις πιο πολλές ώρες της ζωής του για την άνοδο του Κυπριακού Αθλητισμού δεν ζει .Το κενό που αφήνει πίσω του δεν μετριέται όπως επίσης δεν μετριέται και η ανεκτίμητη προσφορά του στον αθλητισμό τούτου του τόπου. Ο Αντώνης Παπαδόπουλος πέθανε το βράδυ της Κυριακής ύστερα από καρδιακό επεισόδιο.

Η Αθλητική Κύπρος κήδεψε χθες ( Τρίτη 4 Αυγούστου 1981 ) το άξιο τέκνο της τον Αντώνη Παπαδόπουλο που τόσο άδικα και πρόωρα εγκατέλειψε οικογένεια, φίλους συγγενείς, συναθλητές και συναγωνιστές. Κόσμος πολύς και εκλεκτός χθες στην κηδεία του Αντώνη Παπαδόπουλου. Και ακόμη μεγαλύτερη συγκίνηση και όλων τα μάτια , από τα πλέον υψηλά ιστάμενα πρόσωπα μέχρι και τον τελευταίο αθλητή δάκρυσαν. Και δάκρυσαν όχι μόνο κατά τη στιγμή του τελευταίου αποχαιρετισμού αλλά και την ώρα της νεκρώσιμης ακολουθίας που ψάλθηκε χοροστατούντος του Αρχιεπισκόπου κ.κ. Χρυσόστομου, την ώρα των επικήδειων  και της καταθέσεως στεφάνων. Παρόντες στην κηδεία ο πρόεδρος της Δημοκρατίας και η κ. Κυπριανού , οι υπουργοί Συγκοινωνιών, Οικονομικών, ο υφυπουργός Εσωτερικών ,ο Συνομιλητής, εκπρόσωποι της Πρεσβείας της Ελλάδας και άλλοι επίσημοι.

Μεταξύ των εκατοντάδων στεφανιών που κατατέθησαν  συμπεριλαμβάνονται και:
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Σπύρος Κυπριανού, ο Πρόεδρος της Βουλής κ. Γλαύκος Κληρίδης ο Α’ Γραμματέας της Ελληνικής Πρεσβείας κ. Παϊζος, εκ μέρους του Υπουργού Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Μητσοτάκη, ο Α’ Γραμματέας κ. Κουντουμάς εκ μέρους του Πρέσβη της Ελλάδας κ. Ζαχαράκι, οι Υπουργοί, ο κ. Αναγνωστάκης εκ μέρους του Συμβουλίου του ΣΕΓΑΣ κ. Μαρσέλλου, ο κ. Μιχαηλίδης εκ μέρους του Συμβουλίου ΣΕΓΑΣ, ο Πρόεδρος του ΚΟΑ κ. Κίκης Λαζαρίδης και εκπρόσωποι ομοσπονδιών, συλλόγων και σωματείων.

Ο Αντώνης Παπαδόπουλος, πειστικός απόστολος της ιδέας του Αθλητισμού, ήταν σ΄όλη του τη ζωή οραματιστής και ιδεολόγος. Το όραμα της εθνικής ελευθερίας τον έκανε στα νιάτα του να ακολουθήσει τα βήματα του Αυξεντίου στις απάτητες βουνοκορφές των Κυπριακών βουνών και να δοκιμάσει μαζί του τις μεγάλες τρωικές στιγμές του αγώνα. Κι όταν ο αγώνας εκείνος τέλειωσε και ο << μάστρος >>- όπως έλεγε – έφυγε για πάντα, ο Αντώνης ποτέ δεν ξέχασε το πρότυπο της ψυχικής λεβεντιάς που άφησε εκείνος.΄Αγωνίστηκε σ΄ όλους τους στίβους και τίμησε πάντα το ιδανικό αυτό. Στο στίβο της ζωής , όταν αλλεπάλληλα πλήγματα του στέρησαν την οικονομική ευχέρεια που ήθελε να εξασφαλίσει στα παιδιά του, στον ανθρωπιστικό και κοινωνικό στίβο και στην υπηρεσία του παρέμεινε πάντοτε αξιοπρεπείς, αγωνιστής, λεβέντης.

Ο ξαφνικός θάνατος του μας συγκλόνισε και μας άφησε άναυδους. Ήταν ωστόσο ο μοναδικός θάνατος που ταίριαζε σε ένα λεβέντη, που θάθελε να τον θυμούνται πάντα έτσι λεβέντη κι ωραίο ως το τέλος, ένα κυπαρίσσι ολόρθο και περήφανο που το κτυπά ο κεραυνός στην αιθρία και γέρνει χωρίς παράπονο και χωρίς βαρυγκόμια. Σκληρό το πλήγμα που δέχτηκε η οικογένεια του που ορφάνεψε και έμεινε πολύ νωρίς χωρίς προστάτη.Ευχόμαστε να βρει παρηγοριά στη γενική αναγνώριση της προσφοράς του στην Κύπρο που τον κήδευσε με ειλικρινή αισθήματα λύπης και απόγνωσης. Όμως ο Αντώνης ανήκει σ΄ όλη την Κύπρο και γι΄αυτό όλη η Κύπρος πρέπει να τον θρηνήσει.

Κωνσταντίνος Ριρής.


anorthosis.com