ΠΕΤΟΣΦΑΙΡΑ: Παύλος Ιωάννου η προσωποποίηση του ήθους

Σε έναν αθλητή - διαμάντι απένειμε η Ένωση Αθλητικογράφων Κύπρου το βραβείο Ήθους και Προσφοράς «Θεόδωρος Στυλιανού» για το 2014. Κατά γενική ομολογία, ο Παύλος Ιωάννου, ήταν ένα πραγματικό κόσμημα για τον αθλητισμό μας.


Παράδειγμα προς μίμηση για τους αθλούμενους και ιδιαίτερα για όλους όσοι ασχολούνται με το βόλεϊ. Στα 39 του χρόνια, κρέμασε τα αγωνιστικά του παπούτσια στο φιλέ μετά από μία λαμπρή σταδιοδρομία.

Δεν είναι μόνο οι 27 τίτλοι (12 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα, 7 σούπερ καπ) που κέρδισε αγωνιζόμενος πάντοτε με τα χρώματα της Ανόρθωσης. Το πολυτιμότερο φυλακτό του ήταν η αναγνώριση και η αποδοχή του από φίλους και αντιπάλους. Ο ορισμός της σεμνότητας και η προσωποποίηση του ήθους. Χαμηλών τόνων, αλλά ταυτόχρονα μαχητής. Μέλος του συνόλου, αλλά και ηγέτης.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι ήταν πρωταγωνιστής στα γήπεδα για 23 ολόκληρα χρόνια, αλλά είναι αμφίβολο αν βρεις έναν άνθρωπο να πει μια κακή κουβέντα για τον Πολ. Ένας πραγματικός Κύριος, υπηρέτης και σημαία της Ανόρθωσης, του κυπριακού βόλεϊ, του αθλητισμού μας γενικότερα.

Στην ειδική έκδοση της ΕΑΚ για τη Γιορτή των Αρίστων του 2014 που έγινε την περασμένη Τρίτη, αντί άλλων διθυραμβικών λόγων για την αξία και το ήθος του Παύλου Ιωάννου, δόθηκε ο λόγος σε ανθρώπους που μοιράστηκαν μαζί του την 23χρονη διαδρομή του. Τα σχόλιά τους άκρως επαινετικά και συγκινητικά.

Η προσωποποίηση του ήθους
Ο πατέρας του, ο Γιαννάκης Ιωάννου, άλλη μία μεγάλη μορφή του αθλητισμού, αφού υπηρέτησε την Ανόρθωση ως πετοσφαιριστής και καλαθοσφαιριστής και τον ΓΣΕ ως αθλητής στίβου, πριν την τουρκική εισβολή και μετέπειτα αφανής ήρωας και παράγοντας της «Κυρίας» (ένας εκ των εμπνευστών της επανασύστασης της ομάδας βόλεϊ γυναικών στη Λευκωσία) έχει κάθε λόγο να είναι περήφανος για τον γιο του: «Μια μέρα, σε ανύποπτο χρόνο, ο Παύλος μου είπε: “Σ' ευχαριστώ που με έφερες στην Κύπρο. Διαφορετικά δεν θα είχα τόσους πολλούς φίλους και μια δεύτερη οικογένεια όπως η Ανόρθωση”. Συγκινήθηκα και ένιωσα περήφανος. Ακόμα πιο περήφανος και συγκινημένος είμαι τώρα, που βραβεύεται για το ήθος και την προσφορά του».

Στην ομάδα της Ανόρθωσης. ο Πολ αγωνιζόταν ως «κεντρικός», μια θέση που επιβάλλεται να έχει άψογη συνεργασία με τον πασαδόρο. Για πολλά χρόνια είχε την τύχη να αγωνιστεί με άλλον ένα «θρύλο» του κυπριακού βόλεϊ, έναν από τους καλύτερους πασαδόρους όλων των εποχών, τον Μιχάλη Φωτίου.

«Ήταν εντός και εκτός γηπέδου το ίδιο αξιαγάπητος σε όλους. Δεν έθεσε ποτέ το προσωπικό του συμφέρον πάνω από το γενικό και δεν δημιούργησε ποτέ πρόβλημα σε κανένα. Ήταν παράδειγμα για όλους και χάραξε το δρόμο για το πώς πρέπει να συμπεριφέρεται ένας αθλητής», σχολίασε ο Μιχάλης Φωτίου για τη βράβευση του φίλου του.

Στο ξεκίνημα της καριέρας του, ο Παύλος Ιωάννου είχε για προπονητή και δάσκαλο τον Μίλαν Ζάρκοβιτς, ο οποίος διετέλεσε μεταξύ άλλων προπονητής στην Εθνική Εφήβων της Σερβίας και σήμερα είναι προπονητής σε πανεπιστήμιο στη Χαβάη. Ο Ζάρκοβιτς έχει κάθε λόγο να χαίρεται για την τελευταία επιτυχία του Πολ: «Είμαι περήφανος για τον Παύλο. Είναι κορυφαία ψυχή και σπουδαίος άνθρωπος. Του έδωσα κάποιες πρώτες βάσεις στο βόλεϊ, αλλά με τη σκληρή δουλειά, τον επαγγελματισμό και τον χαρακτήρα του, έγινε αυτός που έγινε. Σημαντικό ρόλο έπαιξαν φυσικά και οι γονείς του. Πρέπει να νιώθουν και αυτοί πολύ περήφανοι σήμερα. Αθλητές με το ήθος του Παύλου βγαίνουν κάθε 100 χρόνια».

Η σχέση του Παύλου Ιωάννου με την Ανόρθωση δομήθηκε σωστά από τα γεννοφάσκια του. Ο πατέρας του, τον καθοδήγησε και τον ενέπνευσε να ενταχθεί στην «Κυρία» ανεξάρτητα από τις όποιες θυσίες. Από τη Λευκωσία, καθημερινά προπόνηση στη Λεμεσό κι αμέσως επιστροφή, δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση για ένα παιδί. Κι όμως το έκανε αδιαμαρτύρητα για πολλά χρόνια. Η διοίκηση της Ανόρθωσης και ιδιαίτερα τα μέλη της Επιτροπής Βόλεϊ, έχουν πολλούς λόγους να χαίρονται για τη μεγάλη του διάκριση.

«Ο Παύλος είναι γέννημα θρέμμα της Ανόρθωσης. Ήταν πάντα ήσυχος, χαμηλών τόνων, υπόδειγμα αθλητή και πάντα αθλητοπρεπής. Τον ξέρω από 10-11 ετών και δεν θυμάμαι τίποτα αρνητικό. Ακόμα και στα τελευταία στάδια της καριέρας του, όταν δεν ήταν βασικός, βοηθούσε πάρα πολύ την ομάδα. Εμψύχωνε τους συμπαίκτες του, συμβούλευε τους πιο μικρούς. Είχε και αυτή τη βρετανική ευγένεια, που πήρε από την Αγγλίδα μητέρα του. Είναι ένα διαμάντι», σχολίασε εκ μέρους της διοίκησης της «Κυρίας», ο Φώτος Χατζηχαμπής.

Ένας τέτοιος αθλητής και άνθρωπος δεν μπορούσε παρά να είναι αψογος και απέναντι στους διαιτητές. «Ήταν κόσμημα για τα γήπεδα. Ήταν υπόδειγμα αθλητή και με τη στάση του μας βοηθούσε. Θυμάμαι πολλές φορές να διορθώνει δικές μας λανθασμένες αποφάσεις, έστω και αν ήταν σε βάρος της ομάδας του», σχολίασε ο πρώην διεθνής διαιτητής, Παντελής Τοφής.

«Προσπάθησα να είμαι δίκαιος»

Για να καταγράψει 23 χρόνια συνεχούς προσφοράς, εξάγεται το συμπέρασμα ότι ο Παύλος Ιωάννου, λάτρευε αυτό που έκανε. Έτσι κι αλλιώς θεωρεί την Ανόρθωση οικογένειά του και το βόλεϊ κάτι παραπάνω από ένα άθλημα.

Κι έχει κάθε λόγο να είναι χαρούμενος και συγκινημένος που του απονεμήθηκε το Βραβείο Ήθους και Προσφοράς της ΕΑΚ: «Στον χώρο της πετόσφαιρας και στην οικογένεια της Ανόρθωσης πέρασα τα καλύτερα μου χρόνια. Ήταν ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.

Στα 23 χρόνια πέτυχα πολλά, πανηγύρισα πολλούς τίτλους και κέρδισα πολύ περισσότερα από όσα περίμενα. Βραβεύσεις όμως σαν και αυτή, με τιμούν ιδιαίτερα και έχουν μια ξεχωριστή σημασία. Τα συναισθήματα είναι υπέροχα και εκτιμώ αφάνταστα την τιμή που μου κάνει η ΕΑΚ. Μέσα στα γήπεδα προσπαθούσα να είμαι πάντα δίκαιος, όσο σου επιτρέπει ο αθλητισμός.

Σε μια αμφισβητούμενη φάση έλεγα πάντα το σωστό. Αν η μπάλα ήταν έξω το έλεγα στους διαιτητές, ακόμα και αν η απόφαση ήταν ενάντια στην ομάδα μου. Για να φθάσουμε στο σημείο να μου απονεμηθεί το Βραβείο Ήθους, πάει να πει ότι αυτή μου η συμπεριφορά εκτιμήθηκε και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενο».