Με άποψη : Και οι άντρες κλαίνε

Οι άνδρες κλαίνε; Κλαίνε, πόσο μάλλον αν αυτός είναι ο Γιώργος Καραγκούνης. Ο μοναδικός λόγος για να παρακολουθείς την Εθνική Ελλάδας.

Από το 2004 έως και σήμερα, εννέα χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας, το όνομα του "τυπάρα" είναι συνυφασμένο με αυτό της Εθνικής. "Τυπάρας", είπα. Ναι. Κόντρα σε αυτά που ήθελα πριν αρχίσω τη συγγραφή τούτου του κειμένου. Να αποφύγω τα γραφικά και όλα όσα συνοδεύουν κάθε επιτυχία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος.

Αλλά, ρε διάολε, ο συγκεκριμένος δεν σε αφήνει να... αγιάσεις. Είναι 36 χρονών, τα έχει ζήσει όλα, έχει παίξει σε υψηλό επίπεδο, έχει αγωνιστεί σε Ιταλία, Πορτογαλία και Αγγλία, έχει πανηγυρίσει αυτό που παίκτες όπως ο Λάμπαρντ και ο Τζέραρντ δεν το έχουν δει και τον βλέπεις να κλαίει σαν μικρό παιδί. Γιατί; Γιατί κουβαλούσε το βάρος μίας χώρας που ήθελε να δει την Ελλάδα στο Μουντιάλ. Κουβαλούσε όλο το άγχος της τεχνικής ηγεσίας και των συμπαικτών του που ήθελαν να βγάλουν εις πέρας τη διπλή αποστολή με τους Ρουμάνους και να κάνουν υπερήφανους τους Ελληνες. Γιατί είναι ο Καραγκούνης, δεν υπάρχει γιατί.

Δεν του ζήτησε ουδείς να πάρει πάνω του όλο το άγχος της Ελλάδας. Δεν του ζήτησε ουδείς να επωμιστεί όλο το βάρος της φανέλας με το εθνόσημο. Μόνο ο γιος του τού ζήτησε να είναι η Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Αυτό ήταν αρκετό για να "χτυπήσει" το ευαίσθητο σημείο του. Η υπόσχεση έγινε χρέος, το χρέος ξεπληρώθηκε και η Ελλάδα θα βρίσκεται στα γήπεδα της Βραζιλίας, εκεί όπου ο Γιώργος Καραγκούνης θα ρίξει τους τίτλους τέλους της καριέρας του.

Τότε, ουδείς θα θυμάται ότι έζησε με τον Παναθηναϊκό αξέχαστες ευρωπαϊκές βραδιές. Ουδείς θα θυμάται το γκολ κόντρα στην Αρσεναλ με την κεφαλιά-ψαράκι. Ουδείς θα θυμάται την Ιντερ, την Μπενφίκα, τη Φούλαμ και τα εγκώμια των Αγγλων.

Αυτό που μένει στη μνήμη είναι ο πανηγυρισμός στο γκολ απέναντι στην Πορτογαλία εκείνο το απόγευμα του Σαββάτου. Το κλάμα για την κίτρινη που δέχθηκε και η οποία του στοίχισε τη συμμετοχή του στον ιστορικό τελικό του 2004. Ο χαβαλές που έκανε μπροστά στην κάμερα μαζί με τους συμπαίκτες του, λίγο μετά την ολοκλήρωση του θριάμβου. Τότε που σαν παιδί προσπαθούσε να χωρέσει σε μία πρόταση λέξεις που να περιγράφουν αυτό που ζούσε. Αυτό που μένει στη μνήμη είναι το γκολ κόντρα στους Ρώσους πέρυσι. Η αντίδρασή του στο πέναλτι που δεν του δόθηκε και η περιγραφή της φάσης με κάθε λεπτομέρεια σε δημοσιογραφικό "πηγαδάκι". Κάθε δήλωσή του μετά το τελος των αγώνων. Είτε χάναμε είτε κερδίζαμε. Κάθε παρουσία του στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Ποτέ άλλοτε στην ιστορία οποιουδήποτε αθλήματος παίκτης δεν αγάπησε τόσο πολύ την Εθνική της χώρας του όπως ο Καραγκούνης. Ποτέ άλλοτε παίκτης δεν έγινε τόσο αγαπητός από όλο τον κόσμο κάθε φορά που φορούσε τη φανέλα της Ελλάδας. Ποτέ άλλοτε παίκτης δεν έκανε το αυτονόητο: να βάλει πάνω από τους συλλόγους την Εθνική ομάδα. Να την αγαπήσει, να την υπηρετήσει, να την υπερασπιστεί.

Ο Γιώργος Καραγκούνης είναι ο ποδοσφαιριστής που λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο, ο πρόεδρος της ΕΠΟ που δεν είναι μεμψίμοιρος, ο Ελληνας φίλαθλος που δεν είναι μίζερος, ο αρχηγός της Εθνικής που θα μας λείψει, αυτός που θα μας θυμίζει να βάζουμε την ελληνική ομάδα σε ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας.

Έκλαψες, Γιώργαρε. Ετσι σου βγήκε. Το αληθινό δεν κρύβεται, η αγάπη δεν μπορεί να μείνει κάτω από τη σωρό σκουπιδιών, η μεμψιμοιρία δεν είναι αρκετή να σε επισκιάσει. Είσαι το πρότυπο αθλητή που θα ζήλευε κάθε χώρα, κάθε ομάδα, κάθε σπορ. Είσαι αυτός που έξω σε λατρεύουν, αλλά στην πατρίδα σου σε χλευάζουν. Πέφτεις, ρε Γιώργο. Όλο πέφτεις. Δεν πειράζει. Εμείς στο συγχωρούμε, αρκεί να μας ανεβάζεις. Και σε ευχαριστούμε για αυτό...

ΥΓ: Και κάπου εδώ, τελειώνοντας αυτές τις γραμμές και με την τηλεόραση ανοιχτή, το μάτι πέφτει στα ρεπορτάζ για τον έρωτα του Σαμαρά με την Φουρέιρα, τον όμορφο Τζιόλη και το σλιπάκι του Μανωλά. Σχόλια από Λαμπίρη, Μενεγάκη, Μελέτη. Και κάθομαι και σκέφτομαι τι γράφω ο μ@λακας...


πηγη:contra.gr